Het is vaak een helse tocht geweest voor geadopteerden. Wij hulpverleners begrepen niet altijd wat er speelde wanneer een kind, na vele en helse stormen, zich opnieuw moest kunnen hechten aan de zoveelste volwassene. Er is een tijd van kleurenblindheid geweest, dat zeker. Velen dachten dat het probleem bij het ‘gekwetste’ kind lag. Dat zou zich niet meer kunnen hechten na teveel kwetsuren en soms was het zelfs bodemloos, werd gezegd.
En geef toe, wie investeert nu nog in een kind waarop hulpverleners het label ‘bodemloos’ plakken? Er waren en zijn gelukkig ook therapeuten, hulpverleners en adoptieouders die hier niet in meegingen en meegaan.
Ik ken vele geadopteerden die vroeger het label hechtingsgestoord, bodemloos, hebben gekregen, van hun adoptieouders, de psychiatrie, de modale hulpverlener.
Ik mag zelfs een aantal van hen tot mijn vrienden rekenen.
Ik krijg dus af en toe een inkijk in hoe zij zich hierbij hebben gevoeld. Hoe zij na al die jaren vaak nog steeds worstelen met zoveel afwijzing en onbegrip in hun leven. Lees verder ‘Mijn adoptieouders hadden mijn slaapkamer aan iemand anders gegeven, de enige veilige haven voor mij in dat koude, kille huis. De afwijzing was een feit!’