Mijn adoptieouders hadden mijn slaapkamer aan iemand anders gegeven, de enige veilige haven voor mij in dat koude, kille huis. De afwijzing was een feit!

Het is vaak een helse tocht geweest voor geadopteerden. Wij hulpverleners begrepen niet altijd wat er speelde wanneer een kind, na vele en helse stormen, zich opnieuw moest kunnen hechten aan de zoveelste volwassene. Er is een tijd van kleurenblindheid geweest, dat zeker. Velen dachten dat het probleem bij het ‘gekwetste’ kind lag. Dat zou zich niet meer kunnen hechten na teveel kwetsuren en soms was het zelfs bodemloos, werd gezegd.
En geef toe, wie investeert nu nog in een kind waarop hulpverleners het label ‘bodemloos’ plakken? Er waren en zijn gelukkig ook therapeuten, hulpverleners en adoptieouders die hier niet in meegingen en meegaan.

Ik ken vele geadopteerden die vroeger het label hechtingsgestoord, bodemloos, hebben gekregen, van hun adoptieouders, de psychiatrie, de modale hulpverlener.
Ik mag zelfs een aantal van hen tot mijn vrienden rekenen.
Ik krijg dus af en toe een inkijk in hoe zij zich hierbij hebben gevoeld. Hoe zij na al die jaren vaak nog steeds worstelen met zoveel afwijzing en onbegrip in hun leven.

Ons adoptiekind zou moeten willen, ons adoptiekind zou het goed doen! Ons adoptiekind zou moeten kunnen, ons adoptiekind zou het goed doen!

Deze twee uitspraken leg ik voor de adoptieouders op tafel. Ik vraag ze om elk apart de voor hen juiste uitspraak te nemen.
De adoptiepapa kiest de uitspraak ‘zou moeten willen’ , de adoptiemama twijfelt. Ik vraag om bij hun gevoel te blijven en geen ‘politiek’ correct antwoord te geven.
Ze grijpen alle twee resoluut naar:
“Ons adoptiekind zou moeten willen, ons adoptiekind zou het goed doen!”

Dat geeft een groot, immens groot verschil op de keuzes, de aanpak die adoptieouders maken in de opvoeding.
Als je het gevoel hebt dat je adoptiekind je uitdaagt, een machtsstrijd om te winnen voert, dan ga je in de strijd. Dan voel je je aangevallen en dan komt het niet goed, niet met jouw hechting aan je kind , en al zeker niet met de inhaalbeweging dat elke adoptiekind moet maken in de hechting aan zijn – zoveelste – verzorgers, volwassenen, ouder.