Ze doen me denken aan het warme en wondermooie liedje van Raymond ‘Twee meisjes…..’, waarom weet ik niet, maar ik denk er meteen aan als ze plaats nemen in de zetel tegenover mij.
Ze zijn zussen van elkaar, in alle betekenissen van dat woord; maar ook weer niet. De ene is geboren in India, de ander in Sri Lanka. De eerste werd als peuter , de andere als baby geadopteerd in hetzelfde gezin. Ze zijn sterk verbonden met elkaar en hebben ook al vaak ‘vlammende’ ruzies gehad die ze ook erg goed weer kunnen achter zich laten. Zussen, zoals ik al aangaf, zussen in al zijn aspecten.
Hun adoptieverhaal is echter heel anders. Geadopteerd zijn uit India betekent al te vaak : geen identificeerbare informatie over je biologische ouders en reden van afstand algemeen, of nietszeggend.
Geadopteerd zijn uit Sri Lanka staat aan de ander kant van de openheid: daar is het meestal (zo niet altijd) de biologische moeder die persoonlijk haar kind afgeeft aan de adoptieouders op de rechtbank. Er is dus een foto , een verhaal en een ontmoeting tussen twee moeders , één vader en het kind.
En nu zit zus Sri Lanka voor mij , samen met zus India. Ze gaan samen op reis naar de (ontmoeting met) biologische mama in Sri Lanka. Heel bijzonder en niet zonder slag of stoot beslist, laat me dat duidelijk stellen. Zus Sri Lanka bereidt al meer dan een jaar samen met mij haar rootsreis voor. ‘Wie ze zou meenemen?’ was één van de moeilijke beslissingen, alleen gaan is geen optie.
Ik vraag hen om beurt hun grootste hoop en grootste vrees uit te spreken aan elkaar.
Zus Sri Lanka begint. Ze moet niet nadenken : ‘ik ben bang dat ik mijn zus teveel emotioneel ga belasten door haar mee te nemen. Zij gaat /wil niet op zoek gaan, maar gaat wel mee met mij om me te steunen. Wat gaat dat met haar doen?’
Zus India wil meteen inbreken in dat verhaal, ik leg haar stil. Ik probeer de angst te identificeren:
“ Ben je bang dat door het feit dat jij wel je mama kent, gaat ontmoeten, je zus gaat gekwetst worden, jaloers worden..?’
‘Ja’
Het is de beurt aan zus India, ook zij moet niet nadenken:
‘ik ben bang dat mijn zus er niet beter maar emotioneel slechter van terugkomt. ‘
Ik herformuleer
‘Ben je bang dat zij niet zal krijgen wat ze hoopt, rust?’
‘Ja’
Ik ben getuige van een heel mooie, warme band tussen de zussen. Ze gaan voor elkaar door het vuur, komen daardoor ook vaak in het vuur terecht… maar ze kijken ook in hun eigen spiegel(angsten) als ze naar de ander kijken en meevoelen.
Mooie meiden die ‘Twee meisjes….’
“Twee meisjes….’ Twee andere meisjes….
Ze zijn verbonden door het leven, voor het leven, of ze dat nu willen of niet. Ze zouden elkaar nooit herkennen als ze elkaar tegen het lijf zouden lopen. Hoe bizar, hoe vreemd kan het lopen …
Meisje A en meisje C worden allebei geboren in Mumbai, India. Beiden komen ze met een paar weken verschil terecht in een tehuis. Er worden adoptiedossiers opgemaakt, kandidaat adoptieouders worden aangeschreven, krijgen een foto en alles gaat snel, te snel blijkt later. De dossiers van de kinderen zijn verwisseld, de fotograaf of de zusters, wie zal het zeggen, maar meisje C komt terecht bij (op papier) ouders van meisje A en vise versa.
De adoptieouders werden snel op de hoogte gebracht van de “wissel’ en mochten ‘kiezen’ of ze dossiers nog wisselden of het kind van de foto die ze kregen wilden met het foute dossier.
De keuze was snel gemaakt…. De kinderen die in hun hart zaten, waren de kinderen van de foto. Welk dossier er in hun rugzak zat tijdens hun reis naar hier, op dat moment was dat geen thema.
Kort daarna worden ze samen op het vliegtuig gezet richting België. Of de twee meisjes naast elkaar zaten/lagen in het vliegtuig? Wie zal het zeggen? Maar de kans is groot. Ze kwamen in elk geval samen aan in de aankomsthal van het vliegveld.
Nu meer dan 30 jaar later probeert meisje A haar dossier terug te krijgen van meisje C. Ze schrijft daartoe een mooie brief met haar vraag. Ze moet de brief in het Frans schrijven, meisje C. is in Wallonië terecht gekomen. Een kort fragment (vrij vertaald)….
(…) Het is een beetje raar, zoals ons leven verbonden is , buiten onze keuze, is het niet? Ik had een gelukkig leven met mijn ouders, ik hoop dat je had dezelfde kans had.
(…)
Kussen voor jou,
Mooie verhalen, warme verhalen, boeiende verhalen
Pia Dejonckheere
adoptiecoaching@skynet.be